Հեքիաթ. «Երանգներ»
Կար չկար մի խոսող արջ կար, արջը իր ամեն օրը անցկացնում էր անիմաստ։ Նրա կյանքը շատ աննպատակ էր դարձել, որովհետև նա միակ արջն էր, ով ուներ ենթագիտակցություն։ Բոլոր արջերի նման չէր, նա օգտագործում էր իր ուղեղի մեծ մասը։ Նա շատ անսովոր պահվածք ուներ, իր պահվածքով նա անտառում աչքի էր ընկնում։ Նրա մորթին շատ տարօրինակ գույն ուներ՝ դեղին։ Նրան հայտնի չէր թե ինչու էր իր մորթին դեղին, բայց նրա հայրը իրեն պատմում էր, որ նա միակն է ամբողջ մոլորակում։ Նա շատ էր հետաքրքրվել, թե ինչու է նրա մորթին դեղին, բայց նա իր հարցի պատասխանը էդպես էլ չի գտել։
Նրա ուրբաթ օրերը շատ անսովոր էին անցնում, որովհետև ուրբաթ օրերը անտառում որսորդներ էին գալիս։ Նա աշխատում էր տանից դուրս չգալ, որովհետև նրա մորթու գույնը գրավում էր շատ որսորդների։ Կարելի է ասել, որ նրանք գալիս էին հենց այդ մորթու համար։
Մի օր ձմռանը, երբ նա քնած էր, որսորդները շատ անսապսելի եկան և ներխուժեցին նրա որջ։ Այդ օրը արջի համար ճակատագրական էր։ Ամբողջ անտառը այդ օրը լսեց որսորդների զենքերի կրակոցի ձայնը։ Եվ այդ օրվանից հետո, անտառում ոչ մեկ չտեսավ արջին։
Քաղաքը թնդում էր այդպիսի արտասովոր գույնի մորթին տեսնելով։ Բոլոր մեծահարուստները ձգտում էին գնել այդ մորթին։ Այն միակն էր աշխարհում, բայց քանի որ որսորդները չունեին որսորդության թույլատրվություն, նրանց տարան դատարան, որտեղ նրանց սպասում էր անաչառ դատավորը։ Դատի արդյունքում որոշվեց դեղին մորթին հանձնվի «Շիմպանզեների թանգարան», որովհետև ինչպես ասեց դատավորը «Բոլոր դեղին մորթիով արջերին ուղարկում են թանգարան»։ Հայտնի էր նաև այն, որ այդ թանգարանը նրանն էր...
Նրա ուրբաթ օրերը շատ անսովոր էին անցնում, որովհետև ուրբաթ օրերը անտառում որսորդներ էին գալիս։ Նա աշխատում էր տանից դուրս չգալ, որովհետև նրա մորթու գույնը գրավում էր շատ որսորդների։ Կարելի է ասել, որ նրանք գալիս էին հենց այդ մորթու համար։
Մի օր ձմռանը, երբ նա քնած էր, որսորդները շատ անսապսելի եկան և ներխուժեցին նրա որջ։ Այդ օրը արջի համար ճակատագրական էր։ Ամբողջ անտառը այդ օրը լսեց որսորդների զենքերի կրակոցի ձայնը։ Եվ այդ օրվանից հետո, անտառում ոչ մեկ չտեսավ արջին։
Քաղաքը թնդում էր այդպիսի արտասովոր գույնի մորթին տեսնելով։ Բոլոր մեծահարուստները ձգտում էին գնել այդ մորթին։ Այն միակն էր աշխարհում, բայց քանի որ որսորդները չունեին որսորդության թույլատրվություն, նրանց տարան դատարան, որտեղ նրանց սպասում էր անաչառ դատավորը։ Դատի արդյունքում որոշվեց դեղին մորթին հանձնվի «Շիմպանզեների թանգարան», որովհետև ինչպես ասեց դատավորը «Բոլոր դեղին մորթիով արջերին ուղարկում են թանգարան»։ Հայտնի էր նաև այն, որ այդ թանգարանը նրանն էր...
Հեքիաթի հեղինակներ՝ Ռաֆիկ Մուրադյան, Սոնա Սահակյան, Ֆրեդ Սահակըան:
Комментариев нет:
Отправить комментарий